28 lutego 1919 roku przyjęto ustawę w sprawie nazwy monety polskiej „złoty”. Chociaż złoty wszedł do obiegu w 1924 roku, to właśnie rok 1919 uznaje się za moment, w którym polskiej walucie nadano nową nazwę. Wcześniej była to marka polska.
Decyzja o tym, że Polacy będą nosić w portfelach „złotego”, wcale nie była taka oczywista. Mało brakowało, aby polska waluta nosiła nazwę „lech”.
Po odzyskaniu niepodległości padały różne propozycje nazwy nowego pieniądza. Wśród pomysłów cieszących się dużym poparciem w 1919 r. były „lech”, „piast” czy „pol”, a nawet „kościuszko”.
5 lutego 1919 r. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski podpisał dekret, który stanowił, że jednostka monetarna waluty polskiej otrzyma nazwę „lech”. Dekret Piłsudskiego spotkał się z ostrą reakcją ze strony Sejmu. Teoretycznie jednak przez 23 dni obowiązującą w kraju walutą był „lech”, choć nie wybito ani jednej monety i nie wydrukowano ani jednego banknotu pod tą nazwą.
Polski złoty przeszedł bardzo długą drogę — od niestarannie wybijanych, „oszukanych” monet po banknoty z najnowocześniejszymi zabezpieczeniami. Na przestrzeni wieków przeżywał różnego typu perypetie.
„Złoty” pojawił się w XIV wieku. Tym mianem określano pieniądze wykonane ze złota, których używano na terenie Polski, ale nie była to jeszcze polska waluta. Dopiero w 1496 roku posłowie na sejmie piotrkowskim postanowili uporządkować kwestię monetarną i wprowadzili właśnie polskiego złotego, który wówczas miał kosztować 30 srebrnych groszy. Na początku złoty był tylko i wyłącznie jednostką obrachunkową, a pierwszą „fizyczną” monetę, stanowiącą ekwiwalent w srebrze dla złotego dukata, wybito za czasów Zygmunta Augusta w 1564 roku.
Po reformie monetarnej, którą przeprowadził ostatni król Rzeczypospolitej Obojga Narodów Stanisław August Poniatowski, na monetach po raz pierwszy pojawia się nazwa „złoty” w języku polskim zamiast po łacinie.
Źródło: pl.SputnikNews.com